Podróż Lanzarote-morze lawy

Na zachodzie można odnaleźc najbardziej nieprawdopodobne miejsce jakim jest El Golfo, małe zielone jeziorko osłonięte skałą wulkaniczną.

Tuż przy granicy Parku Timanfaya niczego nie spodziewający się turysta prowadzący samochód wśród tego destrukcyjego pejzażu zatrzymuje samochód na parkingu, chwilę schodzi piaszczystą ścieżką w dół i zatrzymuje się na krańcu klifu.....Nikt nie spodziewa się zobaczyc jeziorka tuż przy czarnej plaży z wystającym, wyrwanym fragmentem skały. 

Skała jest znacznie poszarpana i mieni się kolorami, ochry, brązu i czerwieni....Kolory wydają się odcinac od siebie i przechodzą w czerń tuż przy zetknięciu z błękitem oceanu.

W rzeczywistości jest to laguna znajdująca się w kraterze wulkanu, która swoją barwę zawdzięcza algom. Algi barwią lagunę na jasnozielony odcień i trzeba się spieszyc aby ten cud przyrody zobaczyc , ponieważ w ciągu 20 lat obszar laguny zmniejszył się prawie o połowę.

Wycieczka pokazuje oblicze jeziora pozostawiając jednak za plecami miasteczko o tej samej nazwie, natomiast wybierając się w samodzielną podróż można zakreślic większy obszar wraz z białymi domkami nierealnie odcinającymi się od palących w słońcu kolorów wulkanu.

Wiele osób poszukuje tutaj oliwiny, kamienia półszlachetnego, który można również zakupic w pobliżu na straganie.

Kamień jak można się domyślic jest barwy zielonej, z którego lokalni rzemieślnicy tworzą wspaniałe ozdoby jubilerskie. 

Odwiedziliśmy El Golfo dwa razy aby móc nacieszyc oko z obu punktów widokowych i tak jak Pedro Almodovar zachwycił się tym miejscem również my musieliśmy dotknąc tego zaczarowanego miejsca.

Dosłownie kilka kilometrów za El Golfo, za oazą spokoju i subtelności wkraczamy w szaro-niebieski świat pełen siły i energi.

Hervir oznacza ,,wrzec''  w rzeczywistości woda szaleńczo wdziera się do grot i tuneli wyżłobionych przez lata i wybucha niczym gejzer białymi wystrzałami piany.

Ten wspaniały żywioł łączy się w walce z innym żywiołem zastygłym w najróżniejszych formach, bardzo często wykręconych i ostro zakończonych tworząc przy tym niesamowite dźwięki.

Jadąc dalej drogą wdłuż oceanu możemy podziwiac spokojne odcienie błękitu ale po jakimś czasie droga skręca wgłąb lądu i wyłania się zatoka zamknięta w szachownicy pełnej kolorów, w większości odcieni bieli, żółcieni, czerwieni i różu.

To stara warzelnia soli , dzieło człowieka, który wykorzystując naturę stworzył przepiękne, plastyczne obrazy w terenie.

W Salinas produkowano a właściwie uzyskiwano sół poprzez odparowywanie wody morskiej z każdego skrawka kwadratowego pola.

Krajobraz spinają w całośc stare, ledwo trzymające się wiatraki, symbole swoich czasów. 

 Salinas de Janubio zaostało utworzone w 1895 roku a 4,5 km kwadratowych powierzchni czyni z niej największą warzelnię na całym archipelagu.

Jak przystało na tak malownicze miejsce, również posiada swój punkt widokowy przy jednej z pobliskich restauracji.                                                                                                                               

To tutaj mieliśmy spędzic większośc naszego czasu, co i tak w naszym przypadku jest czymś względnym ponieważ nigdy nie wiemy kiedy i na ile godzin zostaniemy w miejscu i będziemy rozkoszowac się chwilą obecną....

 Nie zagrzaliśmy tutaj miejsca ale mój chłopak wziął ze sobą wędkę :)

Ryby w porcie Marina Rubicon są niezłych rozmiarów i ja sama nie mogłam oderwac od nich wzroku. Jak zawsze mieliśmy ze sobą jakąś bułkę dla zaostrzenia rybiego apetytu jednak naszym celem była słynna plaża Papagayo i długo w porcie nie zabawiliśmy.

Playa Blanca jest miasteczkiem turystycznym o wielu złocistych plażach, bardziej płaskim terenie i bujniejszej roślinności.  

To stąd odpływają promy na siostrzaną wyspę Fuerteventurę widoczną dosłownie gołym okiem.Jeszcze bliżej na smutnym cyplu Punta Pechiguera można zobaczyc latarnię morską ale widok ten mnie niczym nie wzruszył.

Wracając do Blanca warto wybrac się na spacer wzdłuż promenady i zobaczyc port z odlotowymi jachtami, fortecę obronną Las Coloradas  z XVIII wieku a później może zabraknąc czasu na plażę , która była naszym celem podróży.

Nie wróciliśmy już do niej, okazało się , że to inne artakcje zaprzątnęły nam głowę.

W szufladzie leżała płyta z filmem Pedro Almodovara pt. ,,Przerwane objęcia'' po którą sięgnęłam przed wyjazdem jakieś dwa tygodnie wcześniej i okazało się, że podczas przewijania filmu zobaczyłam czarne wulkaniczne pola z małymi plamami zieleni otoczonej murkami z kamieni. Pola przecinał czarny asfalt a droga ..... prowadzi od Mozagi do Ugi i jest nazywana trasą winnic.

Okazało się że to dolina La Geria, miejsce w którym uprawia się winorośl i to w bardzo szczególny sposób.

La Geria otoczona jest wulkanami i w niektórych miejscach widok jest wprost przerażający. Zastygła lawa i popiół wulkaniczny uformował teren na nowo, pełno w nim pęknięc i nieregularnie zwiniętych albo wypiętrzonych form. Trudno to opisac i brakuje mi słów a jedyne co można tym widokom przeciwstawic to pięknie uporządkowana rzeźba terenu poprowadzona ręką ludzką- las okręgów i półokręgów złożonych z równo ułożonych czarnych murków.

Delikatne rośliny są w ten sposób chronione przed atlantyckim wiatrem. Każdy murek osłania dół, w którym rosną krzaczki winorośli a porowate kawałki lawy ułożone na glebie zatrzymują wilgoc z powietrza i odprowadzają do ziemii. Dzięki temu winorośl owocuje obfitą ilością winogron ,które dają wino o bogatym smaku, czyli Malvasia.

My zatrzymaliśmy sie w miejscowości Bodega. Jest tam kilka winnic. Niezwykle miło wspominam zwłaszcza tę jedną i miłą właścicielkę, która częstowała nas wszystkimi pięciomama gatunkami. Pamiętajcie nie ma żadnych win pośrednich jest seco, tinto, dulce, rosado i moscatel- mówiła. My zapamiętaliśmy i po butelce zakupilismy :)

Aż trudno sobie wyobrazic, że na terenie zalanym lawą wulkaniczną może cokolwiek rosnąc? To zasługa upartych i pomysłowych rolników, którzy przez lata ciężko pracowali na to, aby przywrócic urodzaj swoim ziemiom wykorzystując przy tym żwirek wulkaniczny. Czy do końca udało im się odzyskac z ziemii to , co im zabrała?

Jadąc z tras winnic wpadamy wprost do Yaizy (czyt. jajca) miasteczka znajdującego sie na obrzeżach Parku Narodowego Timanfaya i uważa się je za drugie (po Teguise) najpiękniejsze na Lanzarote.

To był nasz przystanek, potrzebny na regenerację sił i tutaj udaliśmy się na obiad i pyszną zupę z dyni.

W miasteczku bardzo uporządkowanym i  czystym warto odwiedzic XVI-wieczny kościół i przejśc wśród uliczek gdzie panuje spokojny,osobliwy klimat.

Pierwsze miasto założone na Wyspach Kanaryjskich nikogo nie rozczaruje.

Miasto Teguise zostało założone w 1418 roku przez Maciot de Bethencourta i nazwane na cześc córki ostatniego wodza Guanczów. Była ona pośredniczką między sporami i ugodami jej ojca i męża , będącego jednocześnie ich najeźdzcą. To właśnie Teguise doprowadziła do porozumienia między wrogimi obozami.

Jak na stolicę położenie wewnątrz wyspy było nietypowe ale chodziło o to aby uchronic miasto przed najazdami piratów, które i tak musiały się wydarzyc.

Aby tego uniknąc na szczycie wulkanu Guanapay wzniesiono w 1551 roku fortecę Castillo de Santa Barbara. Widoki ze szczytu są cudowne, w dole widac dolinę Teguise, wybrzeże i ocean a czasem nawet sylwetkę Fuerteventury.

Samo Teguise jest miejscem , w którym zobaczyliśmy najwięcej zabytków, o które z kolei trudno w Arrecife, obecnej stolicy.

Warto zobaczyc piękne kościoły, masywne mury klasztoru, szlachetne domy zamożnych obywateli wzniesione z kamienia. Elementy architektury zwracają na siebie uwagę zbałością o detal, balkoniki  czy okiennice wprost zachwycają  swoją niezwykła urodą. 

Wkażdą niedzielę odbywa się targowisko, na które zjeżdżają się turyści z każdej części wyspy. Można kupic dosłownie wszystko, jednak należy pamiętac o skromnych 15 kilo bagażu. To smutne:(

Nazwa stolicy Lanzarote pochodzi o wynurzających się fragmentów rafy arrecife.

Założona w XVI wieku przez kilka lat cieszyła się spokojem jednak kiedy nasiliły się ataki piratów powstały dwa zamki:Zamek Świętego Gabriela oraz Zamek Świętego Jana. Pierwszy usytuowany na wysepce z rozkazu króla Filipa II został po zniszczeniu przez piratów odbudowany i połączony z lądem mostem zwanym Puente de las Bolas, czyli mostem kul.

Właściwie spacerując nadmorskim deptakiem można zobaczyc najwięcej ale charakter obecnej stolicy w niczym nie przypomina starego Teguise.

Warta zobaczenia jest na pewno laguna Charco de san Gines najstarsza częśc miasta. Ja byłam tam trzykrotnie nie mogąc jakoś rozstac się z tym miejscem.

Białe domki, wieża kościoła Iglesja de San Gines, zakotwiczone łódki i ryby pływające w lagunie to wszystko ukazuje zupełnie inne oblicze miasta. Czułam ducha minionej epoki.

Dzięki Cesarowi Manrique to miejsce zachowało swój urok a cała zabudowa i to nie tylko w Arrecife ma maksymalnie cztery piętra wysokości. Jedyny wyjątek można odnaleźc właśnie tutaj 17-piętrowy budynek Gran Hotelu w Arrecife.

Klasyczna bryła hotelu nie jest architektonicznym sabotażem, postawionym w trakcie nieobecności artysty jak opisywało wiele przewodników ale świadomym działaniem Manrique, który chciał uzyskac efekt jak na Manhattanie.

Domy są niskie, o niebieskich lub zielonych okiennicach i specjalnie zaprojektowanych kominach w formie kopuły cerkiewnej.

Cały ten plan przyjął się i robi ogromne wrażenie. Jeśli ktoś nie przepada za białym kolorem może wybrac inny ale są to zazwyczaj wariacje na temat odcieni pastelowych i regulują to odpowiednie przepisy jakie kolory są dopuszczalne. 

Był kiedyś taki zwyczaj, że z okazji narodzin dziecka sadzono palmę-jedną kiedy rodziła się dziewczynka i dwie z okazji narodzin syna. W ten sposób powstała dolina tysiąca palm.

Przejeżdżając przez to tradycyjnie białe miasteczko można się zakochac w pięknych domkach uginających sie od wielobarwnych kwiatów w tym bugenwilli.

Oglądaliśmy Harię z dwóch punktów widokowych, które zresztą są świetnie oznaczone na mapie. Z Mirador de Haria poza doliną można także podziwiac wspaniały wulkan La Corona, który stworzył Jameos del Agua. Sama trasa od punktu widokowego do samej Harii należy do jednych z najbardziej interesujących tras na Lanzarote chociaż moją  ulubioną pozostaje La Geria.

Nie miałam ochoty oglądac miejsc czysto komercyjnych, robionych pod turystów i stąpac po znacznie już wydeptanych ścieżkach.

Tym razem przyznaję-pomyliłam się , chociaż nieznacznie.

Jameos del Agua położone jest nad brzegiem morza. Znak rozpoznawczy w postaci ogromnego kraba zaprojektowanego przez Cesara Manrique widac już z daleka, zresztą ten znak również umieszczony jest na drodze wiodącej w tym kierunku. Nie ma możliwości pomyłki, nie da się tam nie trafic :)

Kolejki ustawiają się pod rzeźbą, ponieważ każdy chce miec zdjęcie z krabem za plecami a ja cierpliwie czekam, chcę kraba bez ludzi...... Ciężko się tam robi foty, pełno ludzi :(

Tunel , do którego organizowane są wycieczki to cud natury, który jest wynikiem erupcji wulkanu La Corona znajdującego się na północy wyspy.

Warstwa zewnętrzna lawy zastygała zalewając duże tereny natomiast wewnątrz  lawa ciągle wrzała. Kiedy zakończyły się erupcje zaczęły zapadac się ściany i powstawały jaskinie i tunele wspaniałych kształtów i rozmiarów. Ten najpopularniejszy to Cueva de los Verdes, który ma około 2 km długości .

Jameos del Agua to ostatni fragment tunelu, wewnątrz którego utworzyło się naturalne słone jezioro odcięte od świata zewnętrznego około 3 tysiące lat temu.

Ciekawostką są mieszkańcy jeziora-małe kraby albinosy, które są zupełnie ślepe.

Cesar Manrique przekształcił to miejsce w arcydzieło sztuki użytkowej i z tym poglądem zgadzam sie bez wahania.

Pierwsze kroki kierujemy ku stromym, zakręconym schodom prowadzącym do jaskini pośród wspaniałej tropikalnej roślinności. Od razu rzucają się w oczy pomarańczowe krzesła restauracji. Wszystko jest wizją wspaniałego artysty, którego wyobraźnia nie znała ograniczeń. Mijając stoliki i błyszczący parkiet do tańca rozkoszowalismy się nastrojem chwili i delikatną muzyką płynącą spokojnie w tle...wszystko idealnie dopracowane. Rozstawiliśmy statyw i robiliśmy sobie pierwszy raz wspólne zdjęcia:)

Wychodząc z jaskini ktoś kto nie czytał przewodników może byc bardzo zaskoczony , my pomimo szerszego spojrzenia też byliśmy pod wrażeniem czegoś na kształt błękitnego oczka wodnego otoczonego palmami.

Wówczas sie rozdzieliliśmy, Łukasz poszedł do jaskini przekształconej w salę  koncertową a ja do muzeum wulkanologii i tam zostałam dłuuugo.

To była bardzo pouczająca wizyta.  

Są dwa powody aby odwiedzic Mala i Guatizę. Po pierwsze Jardin de Cactus i po drugie plantacje opuncji.

Opuncje są hodowane ze względu na mszyce o nazwie koszenila, z których otrzymuje się naturalny barwnik karminę wykorzystywany w przemyśle kosmetycznym, tekstylnym i oczywiście spożywczym (E-120).

Cała wyspa żyła z eksportu tego ,,czerwonego złota'' do czasu wynalezienia sztucznych barwników.

 Bez wątpienia jednak największą atrakcją jest ogród kaktusów zaprojektowany oczywiście przez Cesara Manrique. Robimy kolejny krok w poszukiwaniu twórczości Cesara Manrique i na Lanzarote nie trzeba się specjalnie organizowac, ponieważ jego obecnośc wyczuwa się w każdym miejscu.

Osiem metrów- tyle liczy monumentalna rzeźba autorstwa Manrique, która zaprasza do zwiedzania ogrodu.

W miejscu dawnego kamieniołomu urządzono najbardziej nietypowy ogród jaki do tej pory widzieliśmy. Czarny popiół wulkaniczny jako podstawa, na której zieleń 10 tysięcy kaktusów kwitnie najpiękniejszymi kwiatami a to dopiero początek.... Kiedy stąpamy po chodniku i coraz bardziej zbliżamy się do Wiatraka odnajdujemy słynne trony teściowej kaktusy w kształcie pufy najeżonej szpilkami.

Najpiękniejsze kaktusy, które zobaczyłam miały czarne kwiaty i były zwierciadłem dla wulkanicznej scenerii tego miejsca.

Wyprawa odbyła się pod koniec naszego pobytu.

Z miejscowości Orzola wyruszaja codziennie statki na La Graciosę oddaloną od Lanzarote o około 2km. Wyspy oddziela od siebie cieśnina Rio. 

Archipelag Chinijo składa się z pięciu wysp nazywanych małymi kanarami a teren, włączając również wody znajduje się pod ścisła ochroną. W rezerwacie przyrody mieszkają prawie wyłącznie ptaki, ponieważ tylko na La Graciosie mieszkają ludzie.

Faktem jest, że kiedy opływaliśmy wyspy archipelagu przy wzburzonym oceanie wszyscy marzyli tylko o porcie. Kiedy dopłynęliśmy do Alegranzy wyszli nam na spotkanie ludzie.... Nikt nie mówił, że ta wyspa jest zamieszkała?

Chłopaki ze statku wyrzucili im na brzeg środki potrzebne do przeżycia  w tym dwie ogromne zgrzewki piwa :)

Odpływaliśmy już w lepszych humorach, zwłaszcza , że zaczęło wychodzic słońce i ocean , po zmianie kierunku płynięcia był już bardziej przyjazny.

La Graciosa jest oszałamiająca. Tam dopiero nie liczy się czasu a miejsce.... nic się nie zmieniło. Zdjęcia ze starych przewodników ukazują te same miejsca, które odwiedzaliśmy w tej samej formie i ciągle nie ma asfaltu więc ludzie poruszają się samochodami terenowymi.

Wyspa ma trzy nieczynne kratery, które pięknie rysują się na tle białego piasku. Stąpając bosą stopą przeszliśmy przez playa Francesa, playa del Salado i doszliśmy do Caleta del Sebo-bez butów.

Kiedy tak szliśmy plażą po prawej strony towarzyszyła nam Lanzarote. To niebywałe jak mała odległośc nas od niej dzieliła:) 

Poprzedniego dnia dotykaliśmy białych piasków La Graciosy a dnia następnego widzieliśmy archipelag ze słynnego punktu widokowego Mirador del Rio, które pełniło kiedyś funkcję stanowiska artyleryjskiego.

W roku 1973 Cesar Manrique przekształcił je w punkt widokowy zawieszony nad wulkanicznym urwiskiem, między niebem a ziemią na wysokości 450 metrów.  

Troszkę oszukałam, ponieważ na początku oglądaliśmy archipelag z punktu widokowego w Guinate. To był przypadek, ponieważ Łukasz chciał skręcic aby zobaczyc rozmiary parku tropikalnego tyle, że jechał dalej aż do końca drogi.

Punkt sam się odnalazł i nikogo tam nie było ale widoki jakie rozpościerają się z tego miejsca mogę śmiało zaliczyc do jednych z najbardziej zniewalających, ba spektakularnych.

Wdrapałam się na murek i patrzyłam, robiłam zdjęcia i patrzyłam aż pojawiło się dużo samochodów i nas zablokowano tak że musieliśmy przedłużyc nasz postój.

Na Mirador del Rio było już bardzo blisko a ja nie wiedziałam czy mam spoglądac na pobliski wulkan Coronę czy na La Graciosę? Zresztą i tak słońce wyszło dopiero kiedy dojechaliśmy do Famary..... 

Ciężkie ściany potężnego klifu w kolorze ugru i biały piasek najdłuższej plaży na wyspie to doskonałe tło dla surferów i windsurferów, którzy upodobali sobie to miejsce.

Właśnie trafiliśmy na zajęcia szkoły surfingu i nie mieliśmy okazji zobaczenia wyjadaczy w akcji. Kilka grupek czekało na lepsze fale.

Woda była krystaliczna, jej przejrzystośc i barwa była czymś co tylko podkreślało urodę tego miejsca.

To było moje pierwsze wrażenie: subtelny pejzaż, trochę rozmarzony, mocne światło, biały piasek i wszędobylski, silny wiatr. Dodatkowo Penas del Chache kończący swój zarys łańcuch górski odcina się od reszty wyspy czyniąc to miejsce trudnym do zdobycia. Na tle klifu rysują się piękne obłoki kolorowych paralotni a jeśli się uda widac La Graciosę.

Ludzie zastygają w bezruchu w swoich pozach a budynki łatwo mieszczą sie w kadrze. Senna to określenie mi pasuje do tego miejsca.